Gistermiddag was de uitvoering van het kunstproject . Om meteen maar bij het einde te beginnen: het was een groot succes! Er zijn gisteren meer dan 1000 mensen bij Het Reservaat komen kijken, wat twee keer zoveel was als waar de organisatie op gerekend had. Extreem koele boel!
De dag begon gisteren al best vroeg, want ik werd om half 10 in Leidsche Rijn verwacht. Daar waren al vele mensen druk bezig met het afronden van het opbouwen van Het Reservaat. Het was verbazingwekkend om te zien hoeveel mensen daar wel niet mee bezig waren. Ongemerkt is er achter de schermen denk ik heel veel regelwerk in dit project gaan zitten.
We hadden met de zes gidsen gepland om voordat Het Reservaat openging (om 11 uur) nog een keer de hele rondleidingsronde na te lopen, zodat we konden zien hoe alles eruit zag. Daar gingen we zo in op, dat we er om 10 voor 11 bij post 4 van de 15 achterkwamen dat we ons razendsnel moesten gaan omkleden, want anders waren we nog te laat. Op de foto naast deze posting kun je zien hoe we er uitzagen :-)
Waaruit bestond onze taak nu? Wij verzorgden de rondleiding van groepjes mensen (ca. 15-25 personen) die via de ‘tijdsslurf’ (what’s in a name?) van 3007 naar 2007 reisden. De tijdsslurf was een zeecontainer met blacklights, waarin een spannende voice-over te horen was van een paar minuten die de mensen voorbereidde op de tijdssprong van 1000 jaar terug. Erg leuk gedaan, al was het wel erg warm in de container…
De rondleiding duurden circa 30 minuten. Circa, want de tijd verschilde per gids. Ik denk dat ik gemiddeld op een dik half uur uitgekomen ben. Veel langer houd je de aandacht van de mensen ook meestal niet vast, zeker niet als er kinderen bij zitten. Van tevoren hadden we allerlei informatie ontvangen over wat er bij welke post te zien was. Ook hadden we diverse suggesties gekregen van hoe we “2007” aan de mensen zouden kunnen presenteren, en hoe “3007” eruit zou kunnen gaan zien. Maar dat was dus vooral een raamwerk, de rest mochten we zelf invullen, en konden we ter plekke improviseren. En dat laatste ging ons goed af, maar we waren dan ook allemaal afkomstig uit de theatersportwereld :-)
Het leukste tijdens de rondleiding waren vaak twee zaken: kinderen, en ‘genieters’.
Kinderen waren meestal leuk om in de groep te hebben, omdat die moeiteloos mee kunnen gaan met het idee dat je in een park rondloopt als iemand uit 3007 die 2007 helemaal niet goed kent. De mafste en scherpste vragen & opmerkingen tijdens de rondleiding kwamen ook meestal van kinderen. En die vragen en opmerkingen gaven ons als gidsen weer inspiratie, waardoor bij alle gidsen het algehele verhaal in de loop van de dag steeds leuker, bonter en afgeronder werd.
Met ‘genieters’ bedoel ik de mensen in de groep waar vanaf straalde dat ze het allemaal erg leuk vonden wat je ze vertelde, en die erg konden lachen om de maffe en vreemde observaties en feiten die je ze voorschotelde. Behoorlijk wat van die mensen kwamen ons bij het naar huis gaan ook nog een keer hartelijk bedanken voor ons leuke verhaal en de leuke ‘act’. Het was heel fijn om van die welgemeende complimenten te ontvangen!
Genieters waren ook de staf-mensen die bij de diverse posten stonden. Je zag dat ze iedere keer weer van onze verhalen genoten. Het moet voor hen ook een aparte ervaring zijn geweest om van 11 tot 5, circa 6 keer per uur, een – zich steeds verder ontwikkelend – gidsverhaal te horen vertellen over hun post.
Tsja, en je had ook nog een groep van mensen – en gelukkig was dat een hele kleine groep – die ‘het’ niet begrepen. Die snapten niet waar het in Het Reservaat nu omging, namelijk mensen uit 2007 een spiegel voorhouden van hoe je ook tegen hun dagelijkse wereld aan kunt kijken. Dit waren de mensen die je gingen corrigeren als je tijdens de rondleiding bewust een fout maakte (bijv. een appel een “banaan” noemen, omdat je in 3007 dat verschil niet meer kent). Of die van heel veel dingen die je beschreef dan riepen “maar die hebben we in 2007 toch gewoon”… Ja, duh! Van één van die mensen is ook de quote afkomstig die als titel boven deze posting staat. Het was niet iemand die in mijn rondleidingsgroep zat, maar ik kan het me zo voorstellen.
Al met al was het een ontzettend leuke middag. Heel vermoeiend – dat wel – want we hebben zo’n beetje continu van 11 tot 5 uur rondleidingen gelopen, met vaak niet meer dan een paar minuten pauze tussen twee rondleidingen in. Iedereen was aan het einde van de dag dan ook door- en doornat van het zweet. En om 5 uur ging bij iedereen ook wel zo’n beetje het kaarsje uit: we snapten helemaal waarom van kunst gezegd wordt dat het 10% inspiratie en 90% transpiratie is ^_^ Maar de positieve reacties en complimenten die we van iedereen kregen, waren heel erg leuk en fijn.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik op zondagochtend nog wel wat twijfels had of ik ‘het’ wel goed zou kunnen. Was ik wel scherp genoeg om overal op in te kunnen springen? Zou ik alles goed kunnen onthouden en niets vergeten in mijn verhaal? Zou het aanslaan?? Allemaal onnodig, weet ik nu achteraf. Ik steek mezelf niet zo gauw veren in de dinges, maar ik heb gisteren een hele stoere act neergezet. Ik begon het ook steeds leuker te vinden, en kwam telkens weer op nieuwe vondsten en nog maffere observaties uit.
Na de dag hard werken, zijn we op kosten van de organisatie met bijna de hele club (zo’n man of 50) nog vlakbij Het Reservaat wat gaan eten. En daarna was de koek ook wel echt op. Als in: we vielen bijna om…
Ik ben blij dat ik meegewerkt heb aan Het Reservaat. We hebben als gidsen ook allemaal aangegeven dat, als er weer eens ‘zoiets’ is, dat we dan graag ervan willen horen. Dit smaakte naar meer!!