In klassieke sprookjes worden meer dan eens tijdssprongen gemaakt: …even later, bij het huisje van grootmoeder, …later die avond, in het grote donkere bos, enzovoorts. Maar wat zou er allemaal in de tússentijd gebeurd zijn? Wat doen alle ‘bijrollen’ wanneer ze even niet in de verhaallijn zitten? Dát is precies waar de game Sprookje met zijwegen om draait!

Hoe werkt het?

Het startpunt van deze game is altijd een bestaand sprookje. Liefst eentje dat goed bekend is bij de spelers ;-) Welke sprookje het precies wordt, vraag je aan het publiek, prik je willekeurig uit een sprookjesboek, o.i.d.

De spelers gaan dit sprookje nu neerzetten. De catch daarbij is, dat je de hoofdpersoon (of -personen) uit het sprookje nooit te zien krijgt (ze worden dus ook niet gemimed!). Bij bijvoorbeeld Assepoester komt iedereen voorbij, behalve zijzelf. En bij bijvoorbeeld Hans en Grietje worden wel de ouders en de heks neergezet, maar Hans en Grietje niet.

In essentie ga je dus allemaal korte scènes neerzetten die allemaal nét na een bekend moment uit het sprookje beginnen, c.q. net vóór een bekend moment uit het sprookje ophouden. Op die manier kan je de essentie van het sprookje behouden, zónder dat er een hoofdpersoon ‘in beeld’ hoeft te komen.

In het geval van bijvoorbeeld Roodkapje, kan je laten zien hoe de Wolf opstaat, en zich voorbereidt op wéér een dag domme jonge meisjes in het bos achtervolgen & opeten. Of laten zien wat er met grootmoeder gebeurd is waardoor ze ziek geworden is. Of wat de boze stiefmoeder met appels heeft. Enzovoorts.

Bijrollen worden hoofdrollen

De charme van deze game, is dat je de ‘bijrollen’ uit bekende sprookjes heel onverwachte verhaallijnen & achtergronden kan gaan geven. En eventueel ook nieuwe karakters kan introduceren die alleen in die (zogenaamd) onbekende verhaallijnen voorkomen.

De 7 dwergen blijken bijvoorbeeld met de diamanten uit hun mijn, koetsen van vermogende prinsen te pimpen. Of je laat zien hoe de grote boze wolf zich voorneemt om vegetariër te worden, maar dan toch weer een ‘smakelijk’ jong meisje tegenkomt (maar dat laatste moment zien we dan natuurlijk weer niet, want da’s uit het ‘gewone’ sprookje ^_^).

Sweeps

Bij deze game is het gebruik van sterke cliffhangers essentieel, c.q. het op ‘t juiste moment verder springen naar de volgende scène. Wat hierbij erg kan helpen – zowel voor spelers, als voor de kijkers – is het werken met zogenaamde sweeps.

Deze techniek komt uit de wereld van het Amerikaanse Improv. Je geeft hierbij het einde van een scène, resp. de overgang naar de volgende scène, aan door snel voorlangs de spelers te lopen. In het geval van deze game roep je daarbij dan meteen waar we als volgende naartoe gaan, en welke karakters daar dan eventueel aanwezig zijn: …ondertussen bij de 7 dwergen in hun koets-pimp-werkplaats.

Dat voorlangs lopen gebeurt altijd door een speler die op dat moment niet op het speelvlak aan het spelen is. Afklappen kan eventueel ook: daarbij tik je dan een speler op het speelvlak af, neemt zijn plek over, en geeft aan of de scène nu verder gaat waar hij was, of dat we naar een nieuwe locatie gaan.
Het is een techniek die even wat oefening vraagt als je niet gewend bent om ermee te werken. Maar zeker voor deze game werkt hij erg fijn.

Tips

• Geef bij een voorstelling duidelijk aan wat de essentie van deze game is: We gaan nu het sprookje van Roodkapje vertellen… zonder dat u Roodkapje te zien krijgt!. Extra bonus is dat zo meteen duidelijk is wie de (niet-gespeelde) hoofdrolspeler is, en wie er dus nog wél overblijven als mogelijke karakters;
• Wanneer je deze game bij een training uitprobeert, kan het helpen om eerst heel snel met de spelers de belangrijkste momenten uit het sprookje as-is neer te zetten. Dat maakt het (ook) makkelijk om daarna nieuwe verhaallijnen hier omheen te gaan improviseren!
• Belangrijk voor de game is dat de essentie van het sprookje voldoende bewaard blijft. En dat je scène starts en eindes duidelijk koppelt aan die van het oorspronkelijke verhaal;