Een spannende, contrasterende monoloog met een onverwachte blik op zaken, kan een grote aanvulling op een vrije scène zijn. In de volgende game gebeurt dan ook precies dat!
Monologen bij de start van, of tijdens een scène, kunnen een prachtige aanvulling zijn op de rest van het spel. Bij de MP3 Monoloog game is er een (vaak) contrasterende monoloog die een heel nieuwe visie op een scène geeft. En dat allemaal dankzij wat extra MP3 power.
Hoe werkt het?
Voor deze game heb je een MP3-speler (of telefoon) nodig, plus een goed afsluitende koptelefoon (of oordopjes). Op deze muziekspeler heb je minimaal 1 muziek track nodig waarin constant geluid te horen is, en waarbij het volume constant & luid is. Denk aan muziek als Dubstep of Metal ;-)
Twee spelers spelen vervolgens een vrije scène. Een derde speler krijgt een koptelefoon op die verbonden is met de muziekspeler. Op de speler wordt de muziek (hard) aangezet. De 3e speler zit aan de zijkant van het speelvlak richting de spelers gedraaid. Zodat deze wel kan zien wat er gebeurt, maar niet de daarbij horende dialoog kan horen.
Als de vrije scène een tijd loopt (zeg een minuut of 2-3), geeft ofwel een vierde speler langs de kant een teken. Of de speler met de koptelefoon op geeft een teken (bijvoorbeeld een handklap). In beide gevallen geeft het signaal aan dat de scène stilgezet wordt, en er een monoloog gaat komen.
De speler die tot nu toe alleen de scène gezien heeft, steekt nu een monoloog af. Daarbij laat hij zich inspireren door dat wat hij (aan bewegingen) gezien heeft. Idealiter speelt hij de bewegingen die hem inspiratie gaven in de monoloog na. Of benoemt in ieder geval duidelijk wat hij zag, en wat hij daaruit opmaakte. Zodat er een duidelijke link is tussen monoloog en het neergezette spel.
De kans is erg groot dat de monoloog een heel ander verhaal verteld dan wat er daadwerkelijk gespeeld is. Maar de kans is óók heel groot dat de monoloog op een artistieke, pseudo-intellectuele wijze tóch heel goed bij de scène tot nu toe past. Dat is het wonder van impro…! ^_^
Vaak werkt het extra sterk wanneer het niet gewoon ‘een’ monoloog is, maar een zogenaamde rant. Oftewel: een monoloog waarin je flink tegen iets van leer trekt (in dit geval tegen de scène tot nu toe). Ook als het geen rant is, is het belangrijk dat de monoloog ‘power’ & overtuiging heeft.
De 2 spelende spelers, spelen na de monoloog de scène in grote lijnen verder zoals hij ging voor de terzijde. Uiteraard kunnen de spelers (niet de karakters) wel gebruik maken van wat er in de monoloog is gezegd. Maar ze moeten niet gekunsteld gaan proberen om het laatste stuk scène zoveel mogelijk te laten aansluiten bij de terzijde. Een beetje een ‘breuk’ mag wel: dat maakt de monoloog alleen maar stylistischer & verrassender!