Een schemerig podium. Eén stoel. Vier spelers. In innig lichamelijke contact…
En dan zet Satchmo de eerste klanken in. De spelers beginnen te bewegen & te draaien. En figuurlijk én letterlijk een intiem Jazz lied neer te zetten. Dat wil zeggen: het begínt intiem. Want geleidelijk aan tillen de emoties, de vibes, en de lijfelijke energie, het geheel hoger & hoger. Tot aan een zinderende climax! (misschien wel gevolgd door een sigaret ;-) )

De muzikale Jazz Cadeau game speel je met 4 spelers: één daarvan zit op een stoel (zonder armleuningen), en de andere drie staan er omheen. Iedereen start in een freeze: als op het aanplakbiljet van een rokerige Jazzclub…!
Vanaf dat moment is er één belangrijke regel: alle spelers blijven tijdens de hele game, altijd fysiek contact met elkaar houden. Oftewel: ze blijven héél dicht bij elkaar. En voor het maken van dat contact, gebruiken ze liefst zo min mogelijk de handen (want dat is te makkelijk ^_^).

Als suggestie vraag je aan het publiek om een suf of lullig voorwerp dat ze ooit cadeau hebben gekregen. Dit vormt voor de spelers de inspiratie voor een lied van precies 4 coupletten.

1 refrein, 4x een couplet – It’s As Easy As That!

Voor de coupletten in deze game geldt dat ze altijd exact 4 regels lang zijn. Niet langer, maar ook niet korter. Dat houdt het geheel lekker strak & lekker overzichtelijk. Idealiter zijn deze regels ongeveer even lang (qua aantallen woorden), maar dat hoeft niet persé.
Omdat ieder couplet 4 zinnen lang is, weten je mede-crooners dus (als het goed is) altijd wanneer je daarmee klaar bent. Maar mocht dat toch niet helemaal duidelijk zijn: zodra de couplet-zinger het refrein weer inzet, is hij zéker klaar. De andere spelers weten dan dat zij hem nu veilig (met dat refrein) bij kunnen gaan vallen.

Het refrein bestaat altijd uit precies één woord. Vaak is dat woord het cadeau dat je van het publiek als suggestie hebt gekregen, maar het mag ook een (ander) woord zijn wat bij dat cadeau past.
Het refrein heeft bij het Jazz Cadeau” nog een bijzondere functie. Want terwijl dit gezongen wordt, gaan de spelers – met de klok mee – allemaal één plek in de opstelling opschuiven: de speler op de stoel schuift door naar de plek links (vanuit ‘t publiek gezien) naast de stoel, degene op die plek schuift door naar de positie achter de stoel, de speler daar schuift door naar rechts van de stoel, en de speler daar schuift door naar de stoel (en gaat erop zitten). Tijdens dat wisselen blijven de spelers het publiek altijd recht aankijken. Zo maak je dit (mogelijk wat koddig-ogende) wisselen ontzettend krachtig, en zelfs – ik zeg ‘t gewoon – séxy!

Heb je als spelers wat langer nodig om die wissel te maken? Bijvoorbeeld omdat de bewegingen wat spannender uitgevoerd worden? Dan is dat dus helemaal geen probleem: omdat het refrein maar uit 1 woord bestaat, kan je dit probleemloos opvangen door het gewoon een paar keer extra te zingen.

Structuur voor flow in het Cadeau

De muzikale drempel voor deze game wordt laag gehouden, door het toepassen van een vaste structuur:

1. Start de game door met z’n vieren het (1-woord) refrein in te zetten (denk hierbij meteen ook al aan het maken van oogcontact!). Zing het refrein minstens een keer of 4-6 voordat je verder gaat.
   Let op: er wordt bij deze allereerste refreinronde nog niet van plek gewisseld;
2. Speler 1 (degene die vooraan op de stoel zit) zingt nu zijn couplet. Dat gaat over dat hij in de problemen zit / dat alles tegenzit. Hij bezingt dat dit komt omdat hij iets (= het genoemde voorwerp/cadeau) niet heeft. Maar daarbij benoemt hij het voorwerp zélf nog niet expliciet;
3. Dan volgt weer het refrein. De spelers draaien/schuiven nu allemaal één plek door. Blijf daarbij goed fysiek contact houden: draai & beweeg kronkelend om elkaar heen. Dat werkt visueel heel sterk!
4. Speler 2 zingt nu zijn couplet. Dat gaat over dat hij het cadeau krijgt, op wát voor manier dan ook;
5. Zing weer het refrein (misschien een klein beetje aangepast of uitgebreid);
6. Speler 3 zingt nu een couplet over het bezitten van het voorwerp: het is een ode aan het cadeau;
7. Zing weer het refrein;
8. Speler 4 rond het lied nu duidelijk af. Met een moraal, of een medley van zinnen uit de eerste drie coupletten, of hij bezingt het voorwerp op zijn sterfbed. Alles kan, als er maar niets wezenlijk nieuws meer geïntroduceerd wordt;
9. De spelers zingen nog een laatste keer het refrein. En deze keer lekker vet over de top!

Tips

• Sta als achtergrondspelers niet stil, maar blijf (langzaam) bewegen. Maak je bewegingen daarbij niet te groot, omdat je anders de focus van de voorste speler wegpakt;
• Maak, naar het einde toe, de postie-wisselingen & andere bewegingen die je als spelers maakt, steeds gróter en extremer. Laat die handen, armen, benen, heupen, hoofden, en wat niet meer, maar ‘hun ding’ doen (maar respecteer daarbij wel elkaars grenzen);
• Probeer om tijdens de héle game als speler met zoveel mogelijk andere spelers fysiek contact te maken & houden. Dat houdt het podiumbeeld niet alleen compact, maar leidt al snel tot zwoele en spannende poses!
• De hiervoor beschreven liedstructuur is een hele handig kapstok voor de inhoud van de totale game. Iedere speler weet hierdoor wat er van hem verwacht wordt, en dat geeft rust. Heb je de game eenmaal onder de knie, dan kan je meer free flow te werk gaan;