Gisteren hebben we met 9 spelers, 2 vertellers, en 4 muzikanten, twee keer CU: De Pop-up Musical neergezet. Tijdens een middag en een avond die voorbij vlogen. En waarbij het ene na het andere mooie, melodieuze, onverwachte, spannende en ontroerende moment voorbij kwam!

Is deze dag geworden zoals ik me hem had voorgesteld? Voor een deel wel, ja. Ik had van tevoren alles uitgebreid voorbereid, afspraken en checklists gemaakt, we hadden getraind, etcetera. In dat opzicht verliep de dag (bijna volledig) volgens plan & naar verwachting.
Maar dat is maar de helft van het verhaal…

Ik ben een man van de gedegen voorbereiding. Van dingen uitwerken, en ze bijna eindeloos bijslijpen, tweaken, uit elkaar halen & weer in elkaar zetten. En dat deel van mij koester ik, en waarderen mensen ook aan me.
Bij improvisatietheater – in ieder geval wanneer je op een podium staat te spelen – kan je precies dát (alles helemaal voorbereiden) niet doen. Toch vind ik het een heerlijke vorm om te spelen. Maar eerlijk is eerlijk: meer dan eens ben ik daarbij toch weer/nog (te)veel bezig met wat er beter kon, wat er mis kan gaan, met de zaak onder controle krijgen. Dan overheerst niet het speelplezier, maar – laten we zeggen – een ‘minder blije kant’…

Gisteren was zo’n dag die me volop heeft laten ervaren wat de ‘goeie’ kant van improvisatietheater mij (en anderen) kan brengen. Wat er zomaar ontstaat, wanneer je loslaat.
We hebben met de spelersgroep vijf keer getraind, en tot aan gisteren schoot meer dan eens door m’n hoofd Hadden we niet vaker moeten trainen?, Heb ik de spelers niet tot iets ondoordachts overgehaald? en Wat als ze de voorstellingen (uiteindelijk) helemaal niet leuk vinden?.
Maar wat bleek? Het ging gewoon ontzettend goed. Beter nog dan dat: ik heb écht spelers dingen zien neerzetten, waarvan ik niet verwacht had dat ze dat in zich hadden: zo mooi! Ik stond meer dan eens te dansen in de coulissen :-)

Hoe mooi mijn mede-spelers het gevonden hadden, werd aan het einde van de avond nog een keer door hen onderstreept. Ik kreeg toen van hen een aantal mooie cadeautjes, een kleurig bos bloemen, en de kaart die je links op de foto ziet staan. De tekst op de voorkant hiervan vat al heel mooi de dag samen. Maar de binnenkant bleek nog mooier…
In de kaart hadden alle spelers een bedankwoord voor mij gezet. Als mensen dan zeggen dat ik ze vertrouwen geef om dromen voor jezelf waar te maken, en dat deze musical het mooiste is waaraan ik tot nu toe op improvisatie gebied heb mogen meewerken – dan krijg ik wel even kippenvel. En een klein beetje een brok in de keel…