Het huiswerk voor de komende les van de schrijfcursus is het afronden van het verhaal waar tot nu toe aan gewerkt is. De komende les is namelijk de laatste les van het eerste deel van de cursus. We sluiten dit eerste deel af met de (korte) verhalen zoals iedereen die tot nu toe geschreven heeft.

In mijn geval komt dat erop neer dat ik het verhaal van Marjoleine, en het verhaal van Wieteke, tot 1 geheel moet gaan smeden.
Ik heb het opgelost door het verhaal van Marjoleine nog wat aan te passen. Ten eerste heb ik de dialoog verbeterd (want die was nogal ‘keurig’). Ten tweede heb ik het tijdstip waarop het verhaaltje zich afspeelt, verschoven van de vroege ochtend naar de avond. Het verhaal speelt zich derhalve net voor het verhaal van Wieteke af. Als laatste heb ik in het verhaal van Marjoleine enkele elementen verwerkt, die in het verhaal van Wieteke weer terugkomen. Ik hoop dat het geheel zo beter één geheel vormt.
En dit is het eindresultaat.

Fast Food

Het is half acht ‘s avonds. Een schoonmaker is druk bezig om het interieur van GetStat IT weer gebruiksklaar te maken voor een nieuwe werkdag. Badend in een zee van TL-licht, ligt de afdeling techniek er verlaten bij. Alexander, de systeembeheerder, is de enige werknemer die nog aanwezig is. Hij is druk bezig met het afronden van zijn werk, want hij vindt het zo nu wel mooi geweest. De lange werkdag begint langzaam zijn vingers en hoofd in te kruipen. Hij verlangt naar zijn huis, waar het warm en gezellig is.
Marjoleine, van de afdeling sales, komt energiek door de gang richting de afdeling techniek gelopen. Zij is nogal klein van stuk maar ze komt aanbenen alsof ze een struise tante van 1 meter 90 is. Met haar lange, peroxyde blonde haren, en voorkeur voor felgekleurde broeken en strakke topjes, is ze precies een tot leven gewekte Barbie-pop. Career Girl Barbie in dit geval dan, want haar leven lijkt 12 uur per werkdag in het teken te staan van omzet, klanten en opportunities. Van ophouden weet ze niet. ‘Kan niet’, kent ze niet.
Met haar felrode hoge hakken trekt ze een spoor van putjes in het tapijt. Alsof zij de sluiting is die ervoor zorgt dat het bedrijf aan elkaar geritst blijft. Terwijl Marjoleine nog maar halverwege de afdeling is, begint ze al op orkaansterkte de reden van haar bezoek richting Alexander te tetteren.
‘Het klantsysteem is hartstikke langzaam! Dikke bagger! Dat kan zo ècht niet hoor, Alex! Dit gaat ons klanten kosten! Ik hoop dat jij een verdomd goeie verklaring hiervoor hebt!’ Nog voordat hij ook maar iets kan uitleggen, trekt ze de muis uit zijn handen, en doet een poging om de gewraakte toepassing op zijn scherm te krijgen.
‘Nou, laat mij eens even op die stoel van je zitten. Zo lukt het niet!’ Half-staand, half zittend, probeert Marjoleine om te laten zien wat er volgens haar mis is. Terwijl ze met haar rechterhand in blinde waanzin op zoveel mogelijk vensters en knoppen klikt om alsnog haar doel te bereiken, belt ze met haar linkerhand routineus een nummer op haar mobieltje (vanzelfsprekend het kleinste, en meest trendy model).
‘Hallo? Pieter? Hé, die toepassing van jullie, die doet het dus nou alweer niet! Jezus, dat kan dus ècht niet hoor! Dit kost ons klanten bij het leven…!’
‘Hoe-zo, je kan vanaf je thuis-PC niet zien wat er aan de hand is? Regel maar iets. Het interesseert me niet wat!’ Met een ‘Hier is Pieter, hij gaat jou nu vertellen hoe jij mijn probleem op moet lossen’, drukt Marjoleine het mobieltje ruw tegen Alexanders oor.
‘Eh, Pieter?’ ‘Nee, ik weet ook niet waar ze het over heeft.’ ‘Haar laptop zal wel weer langzaam zijn – dat ding staat ook zó vol.’ ‘Nee, hier werkt alles prima’, mompelt Alexander in de telefoon, daarbij wijselijk ieder direct oogcontact met Marjoleine vermijdend.
‘Probeer het gewoon over vijf minuten nog eens, en als het dan nog niet goed werkt, dan horen we het wel van je’, adviseert Alexander, terwijl hij de verbinding verbreekt, en Marjoleine haastig het mobieltje weer teruggeeft.
‘Ik hoop het voor je. Want dit mag niet nog eens gebeuren hoor! Time is muney, en…’
De beltoon van Marjoleine’s mobieltje snoert haar de mond. Verstoord kijkt ze naar het schermpje van het toestel. Een golf van ontspanning trekt plotseling door haar gezicht. Met een onwaarschijnlijk brede glimlach zet ze het toestel aan haar oor.
‘Haai Tiets! What’s up, girl?’ ‘Of ik wat…?’ ‘Tuurlijk heb ik zin om te gaan stappen! Tegen een girls night out zeg ik natuurlijk geen nee! Wacht, dan loop ik naar m’n plek en kijk ik voor de zekerheid even in mijn Palmpje. Zul je anders zien dat ik vanavond al een date heb staan…’
Terwijl ze op orkaansterkte het gesprek voortzet, loopt Marjoleine terug naar haar werkplek aan de andere kant van het gebouw. Opgelucht haalt Alexander adem.

Normaal gesproken heerst er een serene rust in Wieteke’s woonkamer. Het ruisen van de gaskachel is dan het enig hoorbare geluid. Tussen zeven en acht uur ‘s avonds wordt er echter van die regel afgeweken. Dan moet rust wijken voor reinheid. Gewapend met stofdoek, plumeau, en een flinke emmer sop brengt Wieteke dan haar hele huis weer op orde. Want Boeddha zegt: ‘Een zuivere geest woont in een schone tempel.’
Voor vandaag zit dit karwei er alweer bijna op. In het hele huis hangt een alles overheersende geur van groene zeep en bleekwater. Alsof de schoonmaak tot ìn je neusgaten is uitgevoerd. Wieteke snuift deze prikkelende geur altijd met veel genoegen op: het geeft haar namelijk een heel voldaan gevoel.
De woonkamer is het enige vertrek dat nog schoongemaakt moet worden. Erg veel tijd kost dat niet, want de inrichting is zeer sober. Er staat een uitgezakt bankstel bekleed met jaren ’70-bruine ribstof, een salontafel die is opgebouwd uit vijf oude bielzen, en een eikenhouten dressoir en boekenkast (beide erfstukken van Wieteke’s grootouders). Het meeste poetswerk gaat zitten in de enige dissonant in de verder zo sobere woonkamer: een groot aantal exotische voorwerpen, waaronder een bonte verzameling Boeddha beeldjes. Wieteke heeft deze voorwerpen verzameld, of beter gezegd: geschonken gekregen, toen ze vijftien jaar geleden door Kenia en Bangladesh reisde.
Na haar studie culturele antropologie wist Wieteke het namelijk zeker. Genoeg theorie! Nu wilde ze daadwerkelijk gaan bijdragen aan een betere wereld. En dus bracht ze vijf jaar lang door in deze landen om daar mee te helpen bij het opzetten van weeshuizen voor straatkinderen. Voor Wieteke was dit een bijna religieuze ervaring geweest. Een ervaring die haar er definitief van overtuigde dat ze haar leven zou gaan wijden aan het helpen van de minder bedeelden in de wereld.
Marjoleine, Wieteke’s jongere zus, verklaarde haar indertijd voor gek. Waarom stak ze toch zoveel tijd in die hopeloze situatie? Ze kon haar tijd maar beter nuttig besteden, bijvoorbeeld aan een waardevolle MBA opleiding, net zoals zij deed: ‘Met goedheid kun je geen rekeningen betalen!’ Uitspraken als deze hadden Wieteke vaak pijn gedaan, maar uiteindelijk had ze haar jongere zus altijd haar ontwetendheid vergeven. ‘Kwaad blijven op dwazen is hetzelfde als kwaad zijn op vuur omdat het brandt’, zo had Boeddha’s wijsheid haar geleerd.
Wieteke is druk bezig met het schoonmaken van een Boeddha-beeldje wanneer plotseling de telefoon rinkelt.
‘Eh, hallo? Met Wieteke Zijlstra?’
‘Hee zus! Zeg ik wilde vanavond gezellig gaan stappen met een paar vriendinnen. Enne, nou kom ik natuurlijk net uit mijn werk. Heb ik toch helemaal nog niets kunnen eten! Druk-druk-druk hè, je kent dat wel. Dus ik denk, die Wieteke, die heeft vast nog wel wat in huis voor haar hongerige zussie – Toch?’
‘Eh, ja natuurlijk heb ik dat. Je weet toch dat…’
‘…Mmmooi! Zien we elkaar in vijf minuutjes. Doei!’
Ietwat onthutst legt Wieteke de hoorn weer op het toestel. ‘Hmm, eens kijken of ik wat voor je in huis heb, zus’. En gelukkig, begraven onder zakken vol met allerlei groente en fruit uit eigen moestuin, blijkt in de diepvries nog één pizza te liggen. Die heeft Wieteke meestal wel in huis voor het geval er niet-macro-biotische eters op visite komen.
De pizza ligt reeds zo’n 20 minuten in de oven, wanneer de voordeurbel gaat. Door het spionnetje ziet Wieteke dat het goed volk is, en doet de deur open. ‘Hoi zus. Kom toch snel binnen. Het is veel te koud om lang buiten…’
‘Hoi Wiet! Ik… – Jé-zus, wat ruikt het hier naar schoonmaakmiddel! Heb je nou nog steeds die schoonmaakmanie?’ Demonstratief trekt Marjoleine haar spitse neus hoog op.
‘Kijk toch. Het is net een klein speenvarken zo’, denkt Wieteke. ‘Geef me je jas eens aan, zus’, zegt ze grinnikend. ‘Je bent weer lekker druk vandaag…’
Marjoleine grijnst een keer ongemakkelijk. ‘Hmm, nou ja, ‘t is weer eens iets anders dan die eeuwige wierrooklucht die hier altijd hangt! En ik, eh… Hééé, ruik ik daar pizza? Cool!’ Duidelijk opgelucht door de zich onverwacht aandienende uitvluchtmogelijkheid, stiefelt Marjoleine richting keuken. ‘Ooh, is dat een pizza “Quattro Formaggio”? Die eet ik op de zaak ook vaak tijdens het overwerken. Toppertje hoor!’
Hoofdschuddend, en nog steeds een beetje grinnikend, hangt Wieteke Marjoleines wit-leren jas aan de kapstok.
‘Zeg, hoe lang moet die pizza eigenlijk nog? Ik val echt òm van de honger man!’
‘Hij zal zo klaar zijn zus. Tenminste, als je zo lang je geduld kan…’
Marjoleine rolt wild met haar ogen. ‘Geduld? Niks geduld! Ik heb hong-er! En met geduld hebben was ik nu geen Lead Sales Manager Assistant geweest! Daar heb ik heel wat mensen voor moeten…’
Het luide gerinkel van de kookwekker snoert Marjoleine bruut de mond. Zonder verder tijd te verspillen aan het gebruik van ovenhandschoenen trekt ze de oven open. Ze pakt de pizza tussen twee van haar lange vingernagels vast, en gooit hem snel op het gereedstaande bord. Meteen daarna zet ze koers richting de woonkamer waar ze met een zucht op de bank ploft. Luid smakkend stort Marjoleine zich op de pizza: alsof ze een week lang niets gegeten heeft! Wieteke weet uit jarenlange ervaring dat een opmerking over Marjoleine’s gedrag toch geen zin heeft. Zonder wat te zeggen gaat ze daarom naast haar op de bank zitten.
‘En, heb je een beetje een aardige chef, daar bij…’
Een regen van pizzakruimels en stukjes kaas vliegt over het net schoongemaakte bankstel. ‘”Chef”? Oh je bedoelt Floris-Jan, mijn Manager? Mmmm, veel te softe kerel en…’
Een ingeblikte versie van Mozart’s Turkse Mars kapt luid snerpend haar zin af. Voordat Wieteke doorheeft waar deze herrie vandaan komt, heeft Marjoleine het mobieltje al opengeklapt en tegen haar oor gedrukt.
‘Hee, Laetitia. Nee joh, je stoort me helemaal niet. Oh, jullie zitten al lekker aan de Coebergh ijs? Dan kom ik er nu meteen aan! Bestel er ook maar eentje voor mij! Ja. Kus, kus! Zie je zo!’.
Marjoleine gooit de rest van haar pizzapunt terug op het bord. ‘Sorry zus, de pizza was heerlijk, maar ik móet nu echt weg hoor. De plicht roept!’
Half struikelend, half rennend, stopt Marjoleine haar mobieltje in de tas en grist haar jas van de kapstok. ‘Hé, het was gezellig. Moeten we nog eens doen. We bellen!’.
Nog voordat Wieteke ook maar iets terug heeft kunnen zeggen, heeft Marjoleine de voordeur al achter zich dichtgegooid. Snel daarna maken de geluiden van piepende banden duidelijk dat ze haar auto de sporen gegeven heeft richting haar vriendinnen.
Wieteke haalt een paar keer diep adem. Langzaam voelt ze hoe een ontspannend gevoel zich door haar lichaam verspreidt. Ze staat op, en loopt naar de keuken. Daar pakt ze handveger en blik uit de bergingkast. Snel daarna is het bankstel weer helemaal kruimelvrij, en is haar huis weer helemaal opgeruimd en proper.
Terug in de keuken leegt Wieteke het blik in de vuilnisbak. Opeens valt haar oog op de versheidsdatum van de lege pizzadoos die daarin ligt: die datum ligt zes maanden in het verleden! Een ondeugende grijns krult langzaam om Wieteke’s mond, en heel even verschijnt er een twinkeling in haar ogen. ‘Smakelijk eten zus!’. Straks, tijdens het opzeggen van haar avondmantra’s, zal ze twintig mantra’s extra doen. Nú geniet Wieteke even heel intens van het moment.

Ik ben behoorlijk tevreden over het samengevoegde verhaal. Het lijkt me niet echt geschikt als afgerond, op zichzelf staand kort verhaal, maar meer als lange inleiding voor een lang verhaal (hoewel ik nog geen idee heb waar ik met dit verhaal precies naartoe zou willen gaan).

Ik ben benieuwd wat we in het tweede deel van de cursus allemaal weer gaan schrijven!