Pas geleden leidde ik een Wie is de Weerwolf?-spelsessie met collega’s van hetzelfde bedrijf. De spelsessie was een verrassing voor ze, en een aantal van de groep hadden het spel ook nog niet eerder gespeeld. Om de mensen alvast in de stemming van het spel te brengen, én om de onervaren spelers een handje te helpen, had ik een creatieve opwarmer bedacht. En die bleek een schot in de roos!

Wie schreef dit…?

Ik vroeg aan iedereen om een (klein) geheim over zichzelf op een briefje te schrijven (zonder de naam erbij te zetten). Dus iets wat de collega’s nog niet van hem/haar wisten. Hoe onschuldig of serieus dat geheim was, mocht men zelf bepalen. En het omschrijven van het geheim mocht best een beetje creatief en/of met humor gebeuren. Bijvoorbeeld opschrijven Vroeger was ik net Klein Duimpje, omdat je vroeger de kleinste van de klas was (terwijl je nu heel lang bent).

Al die briefjes gingen opgevouwen in een houten ‘schatkistje’. Vervolgens trok ik (als spelleider) er telkens willekeurig eentje uit, en las de tekst die erop stond voor. De groep had nu telkens exact 60 seconden de tijd om uit te vinden van wie dit geheim zou kunnen zijn. Of men daarbij eerlijk & coöperatief was, was wel de vraag. Want er stonden ook punten op het spel…!
Na de 60 seconden werd er namelijk gestemd d.m.v. aanwijzen. Iedereen was daarbij verplicht om een stem uit te brengen (onthouding was geen optie), en je mocht niet op jezelf stemmen. Iedereen die correct de persoon aanwees waarvan het geheim was, kreeg 1 punt. De persoon waarvan het geheim werd voorgelezen, kreeg echter 1 punt voor iedere speler die niet naar hem gewezen had (de rest v.d. punten van die ronde dus). Bij wie het geheim hoorde, werd echter pas helemaal op het einde van het spel bekend gemaakt.

Als spelleider hield ik de scores van alle spelers bij. Om het voor de spelers minder makkelijk te maken om ‘af te strepen’ wie z’n geheimen er al geweest waren, gaf ik de tussenstand (qua score) om de 2 geheimen. Wie er uiteindelijk gewonnen heeft? Tsja, dat geheim ga ik niet mag verraden ;-) Maar het was tot ‘t einde toe een spannende race, dat kan ik je wel zeggen…!

Doel bereikt!

Deze opwarmer was om meerdere redenen een succes:

• Iedereen had er veel plezier mee, en er werd veel gelachen. Dat op zich was al prima, maar het zorgde er óók voor dat mensen lekker ontspannen aan het spel begonnen;
• De groep had op een speelse manier toch weer allerlei nieuwe dingen van elkaar ontdekt. Dat zorgde tijdens de avond – en ongetwijfeld ook de dag erna bij de koffie-automaat… – voor de nodige gespreksstof!
• Het gebruikte stemmechanisme (met aanwijzen), het bluffen, en ook het bij elkaar op zoek gaan naar aanwijzingen voor bluffen – het waren allemaal zaken die daarna in het Weerwolven-spel ook weer terugkwamen. En waarmee men nu dus op een hele plezierige manier alvast had kunnen oefenen. Wat niet betekende dat tijdens het spel vervolgens iedereen een volbloed Sherlock Holmes was, maar het leek er vaak nog best een beetje op :-)